Historia pewnych cycków

To będzie post o cyckach. O karmieniu, czyli jednym z fajniejszych momentów macierzyństwa. 

Nie będę nikogo oceniać, mówić, że ktoś coś zrobił gorzej, bądź lepiej, bo ... nie wiem jak jest. Ty też nie wiesz. Mam nadzieję, że nasza karmieniowa historia pomoże komuś, kto  potkał na drodze mlecznej podobne przeszkody.

Nie zawsze chciałam karmić. Nie, nie było to dla mnie oczywiste. Kobieta karmiąca wywoływała we mnie obrzydzenie. Dlaczego? Dlatego, że jak byłam nastolatką, jedna z koleżanek mojej mamy, odwiedzając nas ze swoim bobasem, wyciągała cyca ze stanika, kładła go na stół [dosłownie] i [dosłownie] wpychała sutek do buzi bąbla. Wyobraziliście to sobie? No, ja niestety sobie przypomniałam. Obraz daleki od  subtelnej kobiety, otulonej jasnym swetrem, karmiącej szczęśliwego bobasa,  pokazywanego w reklamach mleka modyfikowanego budującego naturalną odporność Twojego dziecka.

Na całe szczęście, dałam się przekonać. W pewnym momencie przestałam sobie wyobrażać, że mogłoby być inaczej. I tu nagle bach. Zuzia urodziła się dwa miesiące za wcześnie. Jakaś niewyedukowana położna stwierdziła, że z pewnością nie zdążyło mi się jeszcze zrobić mleko. Nie zdążyło? Pierworódka, głupia baba, powiedz jej cokolwiek – uwierzy. Bo musi.

Strach o dziecko, oczekiwanie na możliwość pójścia do Małej – nie myślałam o cycku. Nie ma mleka, to nie ma. Oglądałam matkę karmiącą swoje dziecko obok mnie. Wyglądała pięknie. Ona, mąż i dziecko. Ciężko było zauważyć, które z nich było najbardziej szczęśliwe. Dopełniali się wzajemnie. [To jeden z takich obrazów, który zmiękczy serce największego twardziela.] Były ważniejsze sprawy na głowie. I w głowie. Morfina robiła swoje, pierwsze zdjęcia Zuzki i w końcu możliwości dojechania tam maszyną czterokołową. Wróciłam na salę. Nową. Już dwie matki karmiące. Dzieci płaczące.

-A Ty odciągasz mleko?

-Co robię?

-No, czy odciągasz?

-Y. Ja nie mam mleka.

Jakie odciągam? Mućka wydojka jestem, czy jak? 

przychodziły koleżanki, głównie bezdzietne. O mleku nie rozmawiałyśmy. No ,były lepsze tematy. Jak tam moja blizna na brzuchu, dlaczego chodzę jak 75-letnia babulka i czemu jem tylko sucharki. Mogłam się już przemieszczać,”[druga doba po CC], choć z chodzeniem to miało niewiele wspólnego. Położna zawoziła mnie na wózku do Zuzy, bo jak mnie widziały czworakującą po oddziale to za głowę się chwytały. No i tego dnia, pani neonatolog mówi, że niedługo Zuzia będzie dostawać sondą mleczko do brzuszka. 

-Odciąga pani? 

-Y... ja nie mam mleka. 

-Dlaczego?

O kurde. Jak to dlaczego. No przecież widzi moje dziecko. Jest w inkubatorze. Urodziła się za wcześnie. No i jeszcze CC! Jakaś niedouczona? No nie mam. 

-No... bo urodziłam za wcześnie?

Wtedy lekarka zaczęła się śmiać. To był jeden z lepszych lekarzy, jakich w życiu spotkałam. Zadzwoniła na oddział, poprosiła o położną laktacyjną dla mnie. 

Wróciłam na oddział. Prosiłam położną kierującą moją maszynę, aby włączyła turbo przyspieszenie i czekałam na położną. Nakręciłam się niesamowicie. Miałam w głowie rzekę mleka! Co ja gadam, jaką rzekę. Krainę mlekiem płynącą! Przyszła położna. 

-A tej co? Gdzie ma dziecko?

No i się rozryczałam. Mleka nie było. Powiedziała dziewczynom, żeby mi przekazały, że mam sobie na oddziale, gdzie leży Zulanka, odciągać mleko w jakiejś kuchni. 

poszłam. 2 minuty odciągania i nic nie leci. Dramat. 

3 dzień po CC. Przychodzi nowa położna laktacyjna. Patrzy na mnie zdziwiona.

-A pani co się stało? Czemu koszula taka mokra? Hehe, mleko się wylewa z kaneczek?

-Ale.. ja nie mam mleka. 

Podeszła do mnie i mało delikatnie mówiąc nacisnęła mi na sutek. Mleko było. I znalazł się przy okazji mój wewnętrzny spokój. 

Moje koleżanki – mamy wcześniaków, pewnie do dziś pamiętają mnie jako tę, która w kuchni laktacyjnej bywała najczęściej i najdłużej. Zbierałam to mleko – kropla do kropli. Jakby mi co najmniej złoto z cycków ciekło. Z dumą zanosiłam buteleczki i pilnowałam, aby jak najmniej dostawała mleka modyfikowanego. Myślałam wtedy „chociaż tyle mogę dla Ciebie zrobić.” Siedziałam w szpitalu od 7-22. Wracałam do domu i budziłam się co 2-3h, żeby odciągać mleko.

Nagle usłyszałam:

-Co tak mało?

No i kryzys numer dwa gotowy. Pomagałam sobie różnymi sposobami, które miały sprawić, że mleka będzie więcej. Piłam codziennie karmi, 2 litry wody, brałam kuleczki homeopatyczne i kupowałam herbatki laktacyjne. Zero efektów. Poszłam prywatnie do doradcy laktacyjnego. Złota kobieta. Nie uleczyła mnie. Dlaczego? Bo nie było co leczyć. Mleka nie było mało. Skoro starczało na każde karmienie, a nawet zostawało, to czym się martwić? 

Zuzia wyszła do domu. Już pierwszego dnia doceniła mój mleczny trud. Przyssała się do piersi i jadła jak szalona. 

Spotkałyśmy jeszcze wiele Dobromirów Złotych Rad na swojej drodze. Tacy, którzy twierdzili, że się nie najada, że jej mało. Wiedziałyśmy lepiej. Waga też wiedziała. 

Chciałam karmić pół roku... ale jakoś nie zdążyłam się nacieszyć. Karmiłam prawie rok. I czułam niedosyt. Zuzia sama zrezygnowała, a ja płakałam za naszą bliskością. Teraz już umiem budować te chwile inaczej, ale nigdy nie powiem, że nie tęsknie. Nie brakuje mi jednego. Wszechobecnego zdziwienia na widok kobiety karmiącej. Aż chciałoby się powiedzieć „sorry, ale taki mamy klimat”. Wszędzie niby tylko te cycki. W telewizji cycki, w Internecie cycki, w prasie cycki, a jak człowiek zobaczy matkę karmiącą w miejscu publicznym, to zdziwiony. No co ona robi. Jak to tak? Publicznie? Piersi pokazywać? Nie róbcie tragejszyn, błagam.

A jeśli macie jakieś pytania dot. Karmienia piersią to odsyłam Was do encyklopedii.

P.S. Nie ma idealnej recepty na macierzyństwo, mimo, że każda z nas chciałaby ją posiadać. Stąd pewnie reakcje, kłótnie międzymatkowe. Jeśli jakaś matka robi coś inaczej niż ja, to znaczy, że któraś  z nas zrobiła błąd. No i na pewno nie byłam to ja! Pewnie, że nie ja. Ty też nie. Mimo, że każda z nas zrobiła to inaczej, obie zrobiłyśmy to jednakowo dobrze. Pod jednym warunkiem – że kierowałyśmy się dobrem dziecka.