Guzik

Znalazła Guzik. Jakiś stary, lekko pęknięty, różowy Guzik. Dla mnie nic specjalnego, ale wiadomo, że dzieci patrzą na świat inaczej. Guzik zjadł z nami śniadanie i układał puzle, rysował i kreślił kreski w kolorowankach. Zuzia umyła guziczkowi zęby, napoiła i nakarmiła. 

Tym razem na spacer wyszłyśmy bez wózka. Zuzia usiadła z Guzikiem i zaczęła mu opowiadać niestworzone historie w swoim magicznym języku suahili, sprytnie przeplatając kilka słów, które zdążyła poznać „dada, mama, mniamniam” . Guzik pewnie się domyślił, że pójdziemy kupić ulubione, mleczne bułeczki dla Zuzi. Wyszłyśmy z klatki, lekko rozbawione typowymi zaczepkami Zuzi. Tu pan sąsiad, tu pani sąsiadka. Wszystkim trzeba powiedzieć ukochane „teść!” i „papa!”. Na środku chodnika stanęła dziewczynka. Dziewczynka chora na Zespół Downa. Stała i bacznie przyglądała się Zuzi. Zuzia, małymi kroczkami, co chwilę spoglądając na mnie, podeszła do dziewczynki. Pogłaskała ją po głowie i powiedziała „aja”. Po sekundzie wyciągnęła dłoń i dała jej Guzik. Na twarzy Nieznajomej pojawił się uśmiech. Jeden z piękniejszych jakie w życiu widziałam. Trzymały się za ręce jeszcze kilka minut. A Dziewczynka z wielką radością zaczęła Zuzi pokazywać wszystko to, co sprawiało, że w jej oczach pojawiała się radość – kwiaty, drzewa, liście, promienie słońca, pies, kałuża i nowe kalosze... W oczach moich i tacie Nieznajomej, łzy...

-Ja wiem, czemu płaczę, a pani? - zapytał. 

-Ze szczęścia, proszę pana, ze szczęścia.

Nawet jeśli nie jestem dobrą mamą, to jestem spokojna. Mam dobre dziecko.  

[to ostatnia mina numer #1, nazywa się "ząbkujemy".]

sukienka - SH / kurteczka - SH / rajstopki - SH / buciki - zara kids / czapeczka - textylia market