Dobre decyzje

Wiem, że zrobiłam dobrze. Wiem, że musiałabym pójść do pracy, albo wrócić na studia. Żeby nie zwariować. Wiem, że Wy zwariujecie czytając to. Przecież to ja, ta rzygająca tęcza, ta co kocha do szaleństwa! Po 1,5 roku bycia razem, bez istotnych przerw, codziennie obok, tulone do utraty tchu, obie potrzebowałyśmy odwyku. Odwyku od siebie. Zuzia zaczęła panicznie bać się każdego kto nie jest mamą, a mama panicznie zaczęła się bać ubierania na siebie czegoś innego niż dres. Wyprawa do sklepu zaczęła być najbardziej ekscytującym elementem mojego życia, a serce biło szybciej... kiedy Pocieszka się wywróciła. Harmonia życia matki polki zachowana, a jednak czegoś brakowało... Może życia? 

Wybrałam studia. I wciąż sama siebie przekonuję, że...to było dobre. 

Ale czasami jest złe. 

Złe jest wtedy, kiedy rano wstaje, a ona jeszcze śpi. Nie powie rano mama, nie wtarmoli się słodko do łóżka. Wtedy, kiedy muszę wyjść z domu bez porannych gilgotek. No, i wtedy! Wtedy, kiedy wybiegam z kawą w kubku, zamiast zjeść serek z jej pulchnych paluszków na śniadanie... Zabawa w poronione cyferki zamiast popołudnia na placu zabaw i tęsknota... Nawet za szczypaniem w nos! I drapaniem, ślinieniem, rzucaniem jedzenia i manipulowaniem wszystkimi istotami żywymi.

Mam na to złotą receptę. Albo wmawiam sobie, że ją mam. Każdą wolną chwilę, wyciskamy na maksa. Jak cytrynkę.

Najgorzej jest wtedy, kiedy zacznę myśleć o tym, jak mi tego brakuje... 

Zu:

/ strój  - F&F /

Mama:
/ strój - esotiq /