Zniknięcia, zaginięcia

Wieczór inny niż każdy. Wróciłam, a Zuza spała. Jedną nogą po cichu skakałam z radości, drugą próbowałam wejść po cichu do jej pokoju, żeby dać upragnionego „potwornego buziaka”. Musiałam wyglądać dość komicznie. (Jak dobrze, że mieszkamy same!)

Porobiłam to co musiałam, a że nie musiałam nic, umyłam się i rzuciłam na łóżko, krzycząc :„Kochanie, tęskniłam!”. Przecież nie widziałam go od godziny 7... (łóżka!) Pachnąca świeża pościel, kilka stron książki i... odleciałam. Chyba dość daleko, bo rano obudziłam się w innym świecie.

Przyszła jakaś Dziewczyna. Taka … całkiem dorosła. Bujne loki, wspaniałe oczy, wielozębny uśmiech.

-Szlag! Nie zamknęłam drzwi na noc, ktoś się wkradł! - pomyślałam.

Dziewczynka nieprzejęta moim zdumieniem, ani tym, że nie jest w swoim domu, powiedziała cichutko:

-Ceść...

-Cześć – odpowiedziałam. - Pewnie jesteś głodna? Co jedzą takie duże dziewuszki – mleko? Chcesz mleko?

-Taaaaak.

-Zuzia też lubi mleko....

Robiło się coraz bardziej dziwnie, więc poszłam do pokoju Zuzy, żeby ją obudzić. W krótkiej drodze zastanawiałam się, czy będziemy mogły Nową zatrzymać. Całkiem fajna. Mądra dziewczynka, nawet podobna do Zuzi... gdyby nie to, że potrafi się sobą zająć i nie wywraca się co 2. krok, pomyślałabym, że to ona!

-Szlag. Nie ma jej. Uciekła? - pomyślałam.

Stałam jak słup dobre 5 minut. Piękne 5 minut, bo przecież moja Zuzia nie pozostawiłaby mnie w samotności na taki kawał czasu!

-Dobra, odpoczęłam... Teraz jej poszukam. - pomyślałam.

Zajrzałam do skrzyni z zabawkami, pod łóżko i lekko znudzona całą akcją poszukiwawczą krzyknęłam:

-ZU-ZIA!

Przyszła. … ale nie moja Zuzia. Ta Dziewczynka. Bujne loki, wspaniałe oczy, wielozębny uśmiech.

Przytuliła mnie. Pachniała jak Pocieszka.

-Już wiem! Zjadłaś Niuśkę! - powiedziałam do Nowej.

… no przecież moja mała Zuzia nie dorasta, no nie?