Nie-fit mama

Nigdy nie lubiłam sportu. Może dlatego, że nie lubiłam przegrywać, a byłam łamagą. Na wf-ie zawsze wybierana jako ostatnia, bieg na 60 m zajmował mi 12 sekund, a jak bawiliśmy się na podwórku w sztafetę, to szybciej było, żeby ktoś do mnie po to pałeczkę podbiegł, niżeli miałby czekać aż ją ode mnie dostanie.

A jaka była radość jak się okazało, że ćwiczyć nie mogę! Dziękuję losowi, że miałam wtedy już 16 lat. Gdybym to zwolnienie miała wcześniej, to pewnie próbowałabym przekonać rodziców, że wychodzenie na dwór i granie w piłkę źle wpływa na stan mojego zdrowia. 

Lubiłam pływać. Trochę żeglowałam, ale na tak małych żaglówkach, że przy zwrocie uderzałam głową w bom (nie musicie rozumieć, ważne, że wyglądam teraz w Waszych oczach jak rasowy żeglarz). To pochodziłam na basen. I nad jezioro. Pływałam. Jak się zmęczyłam to kładłam się na plecach. Nie topiłam się, bo jak tato mówił „widział ktoś, żeby tasiemka zatonęła?” . Takie sporty raz w miesiącu, chyba, że dziadek wyciągnął szachy. Albo w lotki w pokoju, jak miałam ochotę jedną z nich przebić oko bratu, za to, że nie chce mi dać pograć na commandorze. 

Najgorsze było to, że mimo mojej znikomej aktywności fizycznej, wciąż byłam szczupła. Mimo jedzenie 3 ton czekolady dziennie. Zjadałam swoją, brata i jeszcze tę porcję, którą dziadek trzymał w kredensie. A na spacerze jeszcze pytał „chcesz miętusa?”. Cukru nigdy za mało! Straszyli: „przytyjesz jak zaczniesz dojrzewać!” Nie dojrzałam. „Jak zajdziesz w ciąże to będziesz wielkim słoniem!”. Jakoś dziwnie nie tyłam. „Pewnie oszukuje, nie jest w ciąży!”. Dobrze oszukiwałam, bo nawet oszukiwany poród cholernie bolał. „Po ciąży nie wrócisz do dawnej sylwetki!”. Kłamcy, kłamcy, kłamcy... Sama sobie obiecywałam, że po ciąży zacznę się ruszać. Żeby schudnąć. Tylko, że nie było z czego, a moim ulubionym sportem znowu stało się jedzenie pizzy na czas. 

...tylko, że Zuzia goni mamę. Biega, ucieka, wskakuje do fontanny w centrum handlowym i próbuje namówić mnie na pływanie w brudnej rzeczce. Karmimy kaczki w Trzciance i gołębie na starym rynku, pływamy na basenie, chodzimy na kulki i zjeżdżamy na zjeżdżalniach. Bawimy się w chowanego i ganianego... Zuzia jest aż nadto aktywna!

Pilnuję, żeby Zuzia ładnie jadła, a sama po zjedzeniu zdrowego śniadania mówię „Dobra robota Justynka! Zasłużyłaś na czekoladkę!” i pochłaniam całą tabliczkę. Ostatnio nawet poszłam na siłownię. Weszłam, przeszłam się, wzięłam ulotkę i wyszłam. Pomyślałam „Nic męczącego! Dam radę!”. Później mi powiedzieli, że trzeba tam ćwiczyć... 

Chyba czas na zmiany... Będę raportować. Życzcie mi powodzenia. I dajcie jakąś czekoladkę na drogę. :(