Rodzić po ludzku?

Chciałam rodzić naturalnie. Ze wskazań kardiologicznych nie mogłam. Była zła. Wściekła nawet. Koleżanki mnie pocieszały, że przynajmniej będzie bez bólu. Bez stresu. Przyjeżdżam 

w terminie, raz ciach i po sprawie.

ostatnie chwile w szpitalu

Był wtorek. Porodówka. Przyszedł lekarz z codziennym obchodem. Nigdy wcześniej go nie widziałam. On mnie też nie. Nie znał mojego przypadku. Byłam podpięta do KTG, skurcze średnio co 15 minut. Dalej nieregularne, bardzo bolesne. Nie mogłam przyjmować leków na podtrzymanie ciąży, więc pewnie burzyłam statystyki szpitala, albo zajmowałam nie potrzebnie łóżko, bo inaczej nie mogę wyjaśnić, dlaczego jedna pani została oddelegowana na oddział, druga do porodu, a ja... do domu. Zapytałam kiedy mam się zgłosić do szpitala, skoro teraz mam skurcze, a jestem wypisywana do domu. „Jak zaczniesz rodzić.” No tak, proste. Na moje pytanie, dlaczego odczuwam skurcze, dlaczego za pisują się na KTG usłyszałam „bo jesteś za chuda, od powłok brzusznych ci się odbijają”. Uwierzyłam. Dlaczego miałabym nie uwierzyć. Nie czułam się lepiej. Poszłam do ginekologa, jakiegoś z poradni przy szpitalu. Mój miał, niestety, urlop. KTG, skurcze, położna wzywa lekarza. Lekarz „32 tydzień, bez paniki, skurcze się zdarzają”. Szyjka się skraca. „Jest w normie”.  Wróciłam do domu, wzięłam leki  i spałam. Budziłam się co cztery h na kolejną porcję 12 tabletek i szłam spać dalej. Spałam do 15. Moja koleżanka, zmartwiona moim długim spaniem, przyszła sprawdzić, czy wszystko w porządku. Nie było. Nie mogłam już znieść bólu, a leki uspakajające sprawiały, że nie miałam nawet siły płakać. Poszłam do kuchni. Zrobiłam sobie herbaty. Szukałam sobie zajęcia, żeby nie myśleć 

o bólu. Na kolanach robiłam porządek w puszkach z herbatami. Później przyszywałam kokardki do skarpetek. Nie wiem dlaczego to robiłam. Ból nie ustępował. Nie chciałam jechać do szpitala, bo przecież kilka godzin wcześniej widział mnie lekarz i mówił, że takie bóle są normalne. Prysznic, szybki telefon, koleżanka wpakowała mnie w samochód. Nie miałam nic do powiedzenia. I dobrze... 

Izba przyjęć. Nie kazali mi nawet czekać. Nagle ból stał się nie do zniesienia. Nie byłam 

w stanie położyć się, aby zrobiono zapis KTG. Wezwano lekarza. Badanie. Rozwarcie 1,5 cm. Po sekundzie 2 cm. „Jedziemy na porodówkę, tam zrobimy USG.” „Płód  waży 1600, to dużo jak na ten tydzień.” Pytałam tylko, kiedy zabiorą mnie na salę operacyjną. Mam zaburzenia rytmu serca, kardiolog zalecił CC. Miał racje. Sprawdzono mi tętno. 189. Pamiętam. Dajemy magnez, relanium... I co? Czekamy na cud. Nie ma wolnej sali. Siedzę na korytarzu. Turlam się po podłodze, bo nie jestem w stanie wysiedzieć na plastikowym krześle. „Usiądź na krześle. Nie ma przejścia.” Zwolnili łóżko. „Pani dzisiaj nie urodzi, może pan jechać do domu.”  4cm rozwarcia. Na co czekają? Wołam lekarza tak często jak się da. Boję się o Zuzę. Płaczę z bólu. Znieczulenia nie dostanę, bo „nie rodzę”. 7 cm. Po 10 minutach zaczęły mi odchodzić wody. Czułam się fatalnie. Lekarz. Badanie. 9 cm. Konsultacja. „Na co wy czekacie? Na cud? Cudów nie ma! Przygotować salę operacyjną.” Telefon z płaczem w głosie  „to już”. Dokumenty podpisane na kolanie. „Wezwijcie neonatologa, to 32 t.c. Dopiero wczoraj dostała sterydy na płuca.”  Anestezjolog. „Ma pani infekcje bakteryjną, podam pani antybiotyk.” Nie mogę oddychać. Nie mówię nic. Chcę, żeby zajęli się Zuzią. Dzwoni aparatura medyczna. „Dlaczego nic nie mówisz? Dziewczyno!” Podłączyli mi tlen. „Dziecko w kanale rodnym, pomóż mi.” Nie płacze. Później pamiętam tylko hasła. „Macica nie chce się obkurczyć.” „Ok, udało się.” „Dziecko jest w stanie średnim, nie oddycha samodzielnie, zabieramy ją na OITN.”

Dalszą część już znacie...

Teraz wiem, że miałam infekcję dróg moczowych, która wywołała wcześniejszy poród. Teraz wiem, dlaczego podawano mi po porodzie antybiotyk. Dlaczego nikt nie chciał mi udzielić informacji, z jakiego powodu go dostaje i co to jest ta niebieska tabletka [urosept]. Teraz wiem, że byłam głupią pierworódką, która dawała się nabrać na „fizjologię” i „tak musi być”.