Normalnie nienormalni

Moje życie to komedia. Nawet los się ze mnie śmieje, nie rzadko. Ja też się śmieje. Szkoda czasu na łzy. Macierzyństwo jest z pewnością przedłużeniem ciąży. Niby nic Ci już nie ciąży, a wciąż jesteś jakaś rozkojarzona. Niby kręgosłup nie powinien boleć od dodatkowych kilogramów, a codziennie nosisz więcej niż w ciągu tych „wspaniałych” 9 miesięcy. 

Mówiłam Wam już jak wygląda u nas sprzątanie. Teraz o powiem jak wygląda .. poranek. 

Wstaję rano. Jeszcze widać księżyc. Chowam się pod kołdrą, ale Mazak swoim mokrym noskiem i piszczącym głosikiem przypomina, że to już czas. Wstaję, ubieram jakieś leginsy i udaję, że pidżama jest sukienką. Jestem pełna nadziei, że sąsiedzi jeszcze nie odkryli pochodzenia mojej wspaniałej porannej kreacji. Robimy sobie spacer i wracamy do domu. Choć spokojnie, moglibyśmy sobie ten spacer odpuścić.  Zaraz po wejściu do domu, Mazak dekoruję podłogę mokrą plamą. Zuzia pod siebie, to i on pod siebie. Zuzia w domu, to i on w domu.

Nagle słyszę tupot Maleńkich stópek, przypominam sobie, że właśnie odgrywamy scenę z amerykańskiej komedii, takiej rodzinnej, idealnej i krzyczę głośno:

-Honey, I’m home!

Choć tak naprawdę nie jestem domem. Idę do kuchni robię te jajeczniki,omleciki, śniadanie z 5 dań z mlekiem i sokiem. Tańczę przy garnuszkach i podśpiewuję coś skocznego. Ptaszki ćwierkają ... Solę kawę, zamiast mleka dolewam wody, a właściwie kawa jest herbatą, zamiast płatków nasypał psiej karmy, które zalałam sobie pomarańczowym, patrzę na jajecznicę, a na patelni smaży się sama oliwa... W filmach zawsze w tym momencie jest magiczne:

-No to co, zamawiamy pizzę? 

Wszyscy wtedy skaczą z radości, cieszą się, jakby pizza była daniem odświętnym [a w sumie jest od-nie-święta].

Ale pizza? Na śniadanie?