Przyjaciółki

O wszystkim. Rozmawiamy o wszystkim, codziennie. Kiedy mówię jak dla mnie jest ważna, jak wiele zmieniła w moim życiu, patrzy na mnie, jakby chciała powiedzieć „przestań, nie robię nic wielkiego”. Jest. To wystarcza.

Wystarczyło, nawet wtedy, kiedy po raz kolejny nie mogłam uwierzyć w idiotyzm społeczeństwa. Karmiła mnie lodami orzechowymi i gilgotała. Ma taką misję życiową, wywoływać uśmiech na mojej twarzy. Robi to przy każdej możliwej okazji. Kiedy ona chce porozmawiać, pękam z dumy. Pękam, bo mi ufa, bo mówi o największych sekretach. Pomaga mi patrzeć na świat inaczej, lepiej. Dostrzegam więcej barw, więcej słońca, a policzki drętwieją mi od nieustającego uśmiechu. Chcę więcej, codziennie.

Czasami stoję z boku i patrzę, patrzę i widzę najpiękniejszy dar, jaki los mógł mi oferować. Przyjaźń. Po prostu przyjaźń.

Stajemy rano przed szafą pełną sukienek. Zawsze wybiera moją, chce nosić moje rzeczy. A niech nosi. Zakłada te spódnice, którą może owinąć się dwa razy i pędzi na korytarz. W korytarzu stoją szpilki. Nie ten rozmiar, niestety. Szminka w kolorze wściekłej fuksji, znowu na jej .. ekhm.. ustach. No nic, kupię nową. Nie wściekam się. Chyba nigdy. Mimo że jest niezmiernie niezdarna. Ostatnio musiałam skompletować od nowa zestaw – 4 miski, 4 talerze, 4 szklanki. Nie wiem kiedy, jak i gdzie zniknęły. Pewnie nie przeżyły kolejnego zderzenia z podłogą. Kiedy słyszę „o – oł”, wiem, że mamy jakąś awarię na pokładzie. Co to dla nas awaria?

Przeżyłyśmy dużo. Może nawet za dużo. Ale tylko dlatego, jesteśmy tym kim jesteśmy. Stąd zrodziła się nasza wielka siła i nieustająca miłość. „Najlepszych przyjaciół poznaje się w biedzie” - i nie chodzi o stan konta, ilość banknotów w portfelu, chodzi o momenty, w życiu, gdzie czujesz, że nie masz nic. Przychodzi przyjaciel i wiesz, że wszystko co najlepsze, jeszcze przed Tobą.

Córeczko, jesteś moją najlepszą przyjaciółką.