25.03.2015

 

Zaczęłam już wątpić, wiesz? Zaczęłam wątpić, chociaż nigdy nie przestałam wierzyć. Stałam w tym samym punkcie, stabilnym i bezpiecznym. Z planem na każdy poniedziałek i obowiązkową rybą na obiad w piątek. Nigdy nie pomyślałam, że odrobina chaosy, że zaburzenie codziennego rytmu może dać tyle szczęścia. Tyle porządku i ładu w tym moim chaosie.

Poukładane myśli i skarpety w szufladzie. Niby wszyscy krzyczą, a nikt nie ma nic do powiedzenia. Żyjesz z uśmiechem, choć powodów do płaczu masz wiele, ale szkoda czasu, szkoda czasu i zmarszczek na łzy. W pogoni za czymś, czego nawet nie pragniesz, pomiędzy palcami, jak promienie słońca, kiedy osłaniasz oczy, uciekają najpiękniejsze momenty. Rozpisując rachunek zysków i strat, nie zauważasz nawet jak odbierasz sobie szansę, jedyną możliwość na poczucie, dawno nieokrywanych stanów. A wystarczy żyć. Nie myśleć i żyć. Łapać to słońce i bym nim. Ah, jak banalnie. Ah, ile piękna jest w tym banale…

Zaczęłam już wątpić, wiesz? Zaczęłam wątpić, chociaż nigdy nie przestałam wierzyć. Wszystko się może zdarzyć. W życiu może zdarzyć się naprawdę wszystko.