Idziemy spać

Piszę, żeby Cię ustrzec drogi rodzicu, przed wydaniem milionów na gadżety ułatwiające zasypianie. To, co pomoże Twojemu dziecku spokojnie spać, masz przy sobie. To ciepło Twoich rąk.

Od dwóch lat działamy według stałego rytmu. Stałe godziny posiłków, czas na higienę, zabawę i spacer. Nie trzymamy się tego mocno kurczowo. Jeśli o godz. 14.30, gdzie mam zaplanowany spacer, pada deszcz, to plan ulega lekkiej zmianie i nikt nie płacze.

Pamiętam, kiedy była małym pajączkiem, dwukilogramowym, wróciła do domu. Serce pełne radości (piersi pełne mleka :)) i miliony łez przy każdym jej, najmniejszym geście. Leżałyśmy, karmiłyśmy, spałyśmy, karmiłyśmy, spałyśmy... I tak bęz końca. To był nasz czas. Chciałam go wykorzystać jak najlepiej. Miałam nawet plan na wspólne spanie przy piersi. Mówiłam, że dla wygody, a tak naprawdę, było to jeszcze bardziej egoistyczne. Czułam się cudownie szczęśliwa, mając tak blisko moje 36,6. Wtedy, jeszcze miesiąc powinna być w brzuchu, więc każdy kopniak jej maleńkich stópek, przypominał mi, niedawno odebrane chwile.

Zuza plan miała inny. Nie chciała spać ze mną. Najedzona grymasiła, zasypiała w 30 sekund po odłożeniu do łóżeczka. No nic. Zaakceptowałam jej pierwszą, dojrzałą decyzję i jak ten cymbał, stałam nad nią i patrzyłam... (no, może cyknęłam kilka zdjęć :P) .

Nasze życie, niestety, kręciło się wokół szpitali. Za każdym razem, bałam się, że to nam plan dnia rozreguluje. Na szczęście, Zu to dziecko w opcji „nie ma takiej rzeczy rozregulowanej, której się uregulować nie da.” No, i tak sobie działałyśmy wg schematów, do feralnego czerwcowego wieczoru.

Pierwszy napad. Miałam wtedy ustawiony budzik. Dzwonił jak pokręcony. Pora na inhalacje. Na sterydy, jakieś leki. Była panika, ból i krzyk „nie zostawiaj mnie.” [tutaj]

Wróciłyśmy do domu. Czas się tam zatrzymał. Bluzka rzucona na podłogę, bo za daleko było do kosza na prani, łóżko przygotowane na przywitanie nocy, zimne kakao w kubku z kożuchem czekało na stoliku...

Zuza zaczęła potrzebować mnie więcej. Nie chciała zostawać sama, choćby na najmniejszą sekundę. Przytulała się mocno jak nigdy i wtedy pierwszy raz powiedziała „mama”. Wiedziałam, że znaczy to wtedy dla niej więcej, niż głupie osiągniecie na tablicy dziecięcych sukcesów. Chciała, żebym była.

Pojawił się duży problem z zasypianiem. Tylko przy mnie. Tylko przytulona. Całowała mnie kilkanaście razy przed zaśnięciem. Kiedy myślałam, że śpi, odchodziłam, a ona otwierała oczy, łapała mnie wątłymi rączkami i nie pozwalała wyjść. Czasami, w fazie głębokiego snu, udawało mi się przenieść ją do jej łóżka. Budziła się, kiedy tylko zdążyła się zorientować, że nie ma mnie obok. Noszenie, lulanie, kołysanki, bajki, lampki, światełka, ciepłe mleko i inne czary nie działały. Mogłam tak godzinami. Przy mnie, zasypiała w kilka sekund. Na twarzy miała wymalowany błogi spokój...

Czasami dziecko nie potrzebuję nowego łóżka, nie przekona je nowa pościel i pidżama z ulubionym bohaterem. Czasami dziecko potrzebuje czasu i drugiego 36,6 obok, którego tak bardzo pragnęłaś, od pierwszej chwili jego narodzin.