Marzenia

Kiedy byłam mała chciałam być piosenkarką … albo miss. (Z drugiego marzenia w ogóle nie jestem dumna). Dezodorant był mikrofonem, a odwrócona miska sceną. Miałam nawet ułożone choreografie do utworów młodej Britney. Pamiętam jeden z wyjazdów nad morze. Mama zrobiła mi zdjęcie na plaży. Położyłam się na brzegu, ręką oparłam głowę. Mama krzyknęła „uśmiech”, a ja wyszczerzyłam swoje krzywe ząbki. „To będzie okładka mojej pierwszej płyty”. Miałam wtedy seledynowy strój i głowę pełną marzeń.

Teraz siedzimy tu razem – ja, Zuza i moje niezrealizowane marzenia. Mówię jej, codziennie – marzenia się spełnia, ja Ci pomogę. Mówię, że jeśli będzie chciała zamieszkać w Japonii, to pojadę z nią, że jeśli będzie chciała zostać treserem delfinów, to znajdziemy najlepszą szkołę. Mówię, żeby spojrzała prosto w słońce, żeby łapała te promyki, te które odbijają się na jej policzkach. Boję się, kiedy zapyta:

-Mamo, a kim Ty chciałaś zostać jak byłaś taka mała jak ja?

-Piosenkarką...

-A dlaczego nie zostałaś piosenkarką?

Dlaczego?

Sumienie mi podpowiada „miałaś jej nigdy nie okłamywać”. Mam jej powiedzieć, że świat, to nie marzenia? To nie ten kucyk, o którym myśli przed zaśnięciem? Żeby nie marzyła, żeby przestała, że to nie ma sensu, że szkoda czasu? Jak? Zabić w niej to, co w dzieciństwie najlepsze? Ja mam cele, nie marzenia! 

- Za słabo marzyłam, córeczko. Za słabo.