Opowiem Wam krótką historię...[1]

Opowiem Wam krótką, ale moim zdaniem, wartą uwagi historię. Historię o tym, jak dzieci nas obserwują i naśladują. Jak w piękny sposób, pokazują, że każda minuta, kiedy zaciskamy zęby, nie idzie na marne…

Zawsze, kiedy Zuzia upadnie / uderzy się / przestraszy się (np. kiedy coś potłucze, popsuje), to upewniam się, że nic się nie stało (jej), przytulam, całuję i pytam czy coś boli, gdzie boli, gdzie pocałować. Nigdy nie robiłam tego z myślą ‘osobistych korzyści’(choć empatyczne dziecko,z pewnością taką korzyścią jest). Chciałam, żeby wiedziała, że w trudnych momentach, jestem obok, że nie jest sama i zawsze może na mnie liczyć - jakkolwiek banalnie to nie brzmi. Chciałam, żeby wiedziała, że zawsze, kiedy upadnie, jest ktoś, kto pomoże jej wstać.

Wczoraj, godz. 14.00, piekarnik i ja - kobieta, która ma całe ręce w bliznach po poparzeniach i skaleczeniach ostrym, kuchennym nożem (wiecie, taki nóż, który zawsze wszystkim mówicie “uważaj, ostre”, a tak naprawdę to tylko Ty się nim zacięłaś / zaciąłeś). To nie mogło się skończyć dobrze. Nie pamiętam, co chciałam wtedy zrobić, chyba nałożyć pokrywkę na naczynie żaroodporne z ziemniaczkami. Nie mogłam, oczywiście, zrobić tego jak należy - wyjąć naczynie, nałożyć pokrywkę i włożyć… Chciałam być sprytniejsza i próbowałam nałożyć pokrywkę bez konieczności wyjmowania pozostałego sprzętu. Skupiłam się, jakby ta umiejętność miała mi się kiedykolwiek do czegokolwiek jeszcze przydać (pewnie się przyda, do popełniania tego samego błędu ;)). Nie później niż 6 sekund po rozpoczęciu planu, jakby się mogło wydawać, doskonałego, wykrzyczałam soczyste:

-Ałaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa...

W 2 sekundy przybiegła Zuzia, zaniepokojona moim krzykiem. 

-Musiu… Choś… Tujić, buzi. Oo… ała… Śtało się? 

Tuliła, całowała i dmuchała na rankę tak długo, aż miała pewność, że wszystko jest w porządku. 

Dobrze jest mieć świadomość, że kiedy upadniesz, jest ktoś, kto zawsze pomoże Ci wstać.