Nie wstydź się wołać o pomoc

Tekst powstał pod wpływem emocji, które obudziły się we mnie, po przeczytaniu tego artykułu: http://szybki.fakt.pl/wydarzenia/matka-katowala-dziecko-przez-2-miesiace-bite-dziecko-z-jeleniej-gory,artykuly,468022.html

Nie lubię czytać wiadomości. Czytam jak ktoś mi podeśle. Żyje się wtedy lepiej, łatwiej. Wydaje się, że świat jest dobry, bardziej bezpieczny.

Niestety, jak już jakiś "super link" podeślą mi znajomi, to jest to coś takiego... Siedzę wtedy jakieś 20 minut, patrzę w głupie literki i nie wierzę... Wiem, że zaraz znajdą się super wymówki dla matki - jakieś baby blues, depresja po porodowa etc. Znam to doskonale...

Rodząc dziecko 2 miesiące przed czasem, które musiało być reanimowane na sali porodowej, prosząc Boga chociaż o najmniejszy dźwięk, nie mogłam znaleźć w sobie jakichkolwiek pozytywnych emocji. Wyobraź sobie: leżysz na sali - 3 matki, 2 dzieci. Słuchasz płaczu innych bobasów, a sam/a wiesz, że 2 piętra wyżej, twoje dziecko walczy o życie. Miałam duży problem ze sobą. Długo. Rozumiem, albo staram się zrozumieć, jak bardzo bezsilna musiała być ta kobieta.

Pamiętam, 12h po porodzie przyszedł do mnie ordynator oddziału. Siedziałam na łóżku (po cc), krzyczałam, że chcę do dziecka. Przecież nie mogą mnie tak trzymać. Sala o powierzchni 15m2 wydawała mi się klatką.

-Jak się pani czuje?
-Fizycznie dobrze. Rewelacja. Mogę skakać. Na pewno, mogę skakać! Jeśli pan doktor pozwoli, to ja zaraz pójdę do Zuzi.
-Miała pani ciężki poród...
-Dam radę! Pan doktor nie może mi zakazać, prawda?
-Nie mogę, proszę spróbować wstać...
Mimo pomocy, zaraz po wstaniu z łóżka upadłam na ziemię.

-A psychicznie?
-Pokiereszowana...

Położne, znajomi, nawet raz pan ordynator, zawozili mnie do Zuzi na wózku inwalidzkim. Przychodziła do mnie pani psycholog, chodziła ze mną do Zuzi, starała się pomóc mi poukładać, wszystko co w moim odczuciu, zaczęło się walić. 

Nikt nie potrafił mi powiedzieć, że będzie dobrze. To ja sobie jak mantrę powtarzałam „jesteś silna Zuziu, wygrasz”. Słysząc od lekarza, że to moja wina, że nie udało się powstrzymać przedwczesnego porodu, zgięłam się w pół. Nie byłam w stanie z nikim rozmawiać. Ani chwili nie myślałam, że może ona nie ma racji. Nie myślałam o tym, że to bzdura, że ja chciałam dla swojego dziecka jak najlepiej. Nie myślałam, że gdybym mogła oddałabym swoje życie, za jej lepszy start... Pomyślałam, że ma rację, że jestem beznadziejną matką – naraziłam na zagrożenie własną córkę, na stres jej tatę, całą naszą rodzinę. 

A co jeśli nie przeżyje?

Po 7. dniach wypisano mnie do domu. Ze szpitala znajomi wyprowadzali mnie siłą. Nie mogła wyjść. Nie chciałam jej zostawiać. Nie chciałam wracać do domu, patrzeć na łóżeczko, komodę pełną wypranych i wyprasowanych ubranek, na zabawki, książeczki... Zapewniono mi świetne warunki powrotu do zdrowia. Miałam pod ręką wszystko, ale czułam, że nie mam nic. Wtedy pierwszy raz, w środku nocy obudziłam się ze strasznym bólem w klatce piersiowej. Wsiadłam do taksówki, z ciężkim oddechem i poprosiłam o kurs do szpitala.

-Ten przy 28 czerwca jest najbliżej, da pani radę?
-Nie. Jedziemy na polną, tam leży moja córka.
-Pani ciężko oddycha...
-No właśnie... Dlatego jedziemy tam.

Ból zawsze mijał, kiedy byłam obok niej.

Mimo olbrzymiej bezsilności, która czułam wiele razy nie bałam się wołać o pomoc. Nie wstydziłam się przyznać, że nie czuję radości macierzyństwa, jeśli moje dziecko jest tak daleko ode mnie. Dochodzi do kolejnych tragedii: ludzie przepracowani, z depresją, baby blues, codziennymi problemami. Wszystko rozumiem. Nie rozumiem, dlaczego nie prosili o pomoc? Uratowałoby to ich i dzieci...

pierwsze wspólne dni w domu