Dwa lata

Rozpłakałam się dzisiaj. Kilkanaście razy....

Pierwszy raz, chyba przy zmywaniu naczyń. Od 2 lat nigdy nie zrobiłam tego w spokoju. Później wypiłam kawę, jak zwykle zimną. Też płakałam. I płakałam przy wyrabianiu ciasta na pizzę – oby nie wyszło za słone... Wczoraj też płakałam. 2 lata temu na porodówce, próbowałam uwierzyć, że nie rodzę. No jak? Już? Jeszcze 2 miesiące! Wózek niekupiony, pościel niezałożona... Wtedy też płakałam. Skurcz. Jeden, drugi... 0:21, łkanie. 2 lata temu nie potrafiła sama oddychać. Dziś, posiada niesamowitą zdolność zdobywania ludzkich serc.

Pewnie nie tak wyobrażałam sobie pierwsze dwa lata naszej wspólnej drogi. Z lekarzami, których specjalności wcześniej nie znałam, ze szpitalami, w których spędzałam czasami więcej czasu niż w domu, z antybiotykami i tlenoterapią, z przetaczaniem krwi i immunoglobulin, z rehabilitacją i spotkaniami z psychologiem, z punkcją i badaniami genetycznymi...

Śpi. Głaszczę ją po główce, całuję czoło. Płaczę. Unosi się zapach świeżych babeczek. Mówię, że zawsze będę obok, że przybiegnę zanim zdąży mnie zawołać, że to jest właśnie przyjaźń. Ta prawdziwa, szczera. To wtedy, kiedy nie musisz mówić „potrzebuję Cię”, bo ta osoba sama doskonale wie, kiedy się zjawić. Mówię, że dziś jest szczęśliwy dzień, że musi pomyśleć życzenie, zdmuchnąć świeczkę, życzenie się nie spełni. Ja je spełnię. Obiecuję.

I płakałam … Płakałam, kiedy śpiewałam sto lat, bo tak bardzo się bałam, że nigdy nie będę mogła tego zaśpiewać mojej córce.