Mama studiująca

Termin składania dokumentów na studia dobiegał końca. Oczywiście, jak to zwykle ze sprawami urzędowymi bywa, można było to załatwić tylko i wyłącznie do południa. No to co? Idę z Zuzą. Ubrane, zapakowane, z teczką z dokumentami udałam się bez skrępowania na uczelnię. A tam... ogromna kolejka... Stanęłam na końcu kolejki, nie oczekiwałam specjalnych przywilejów. Niby dlaczego miałyby mi się należeć? W ciąży nie jestem, a dziecku sprawiłam radość, umożliwiając bieganie po wielkim centrum wykładowym. Wszyscy byli życzliwi i z chęcią rozmawiali z małą. W końcu, pewnie dla umilenia czasu, jeden ze studentów zainicjował rozmowę. 

-Ile ma? 

-Niecałe 18 miesięcy. 

-I zaczynasz studia?

-Wracam. Zrobiłam sobie przerwę, dla niej. 

-No, to mama na studia, a mała do żłobka. Mogliby tutaj [w centrum wykładowym – przyp.] takie otworzyć. 

-Hehehehe...

Roześmiałam się. Uznałam to za żart. Nie myślałam, że ktoś może realnie myśleć o żłobkach przy uczelniach. 

… aż do wczoraj. 

Trafiłam na tę petycję:

http://www.petycjeonline.com/chcemy_obkow_na_uam
[Więcej o akcji tutaj.]

„Federacja Młodych Socjaldemokratów Poznań pragnie zwrócić uwagę na problem niesprzyjających warunków dla matek i ojców należących do społeczności akademickiej. Zarówno studenci jak i pracownicy uniwersyteccy napotykają liczne trudności związane z organizacją opieki dla swoich dzieci. Według ankiety przeprowadzonej przez Niezależne Zrzeszenie Studentów co trzeci badany student zna kolegów, którzy zrezygnowali ze studiów dlatego, że zostali rodzicami, natomiast 12% badanych odłożyło decyzję o posiadaniu dziecka. W związku z powyższym proponujemy, aby władze Uniwersytetu uwzględniły w planie rozbudowy Kampusu UAM Morasko obiekty umożliwiające zostawienie dzieci pod opieką uprawnionych osób podczas obecności rodziców na uczelni.”

Uśmiech od ucha do ucha, mimo że ja z tego żłobka nigdy nie skorzystam.

Mi się udało. Wszystko wyliczone – poród, obrona, przerwa na macierzyństwo na pełen etat i powrót na studia. Przerwa dłuższa, niżeli jakikolwiek urlop macierzyński. Zorganizowałam opiekę dla Zuzanki, podzieliliśmy się obowiązkami z PT i wszystko gra. Studiując, mam więcej czasu dla dziecka, niżeli miałabym pracować wg polskich realiów – czyli często po 12 h, zabierając pracę do domu. Studiując, pracuję, by móc zapewnić lepszą przyszłość i byt dla najważniejszej osoby w moim życiu. Mam szansę na dalszy rozwój, kontakt z innymi ludźmi o podobnych zainteresowaniach i ambicjach, czego nie ukrywam, przez ostatni rok, szalenie mi brakowało. Jestem lepszą mamą, bo mam więcej czasu, by myśleć o sobie. Jestem lepiej zorganizowana, bo czasu do rozdysponowania mam mniej. Będę lepszą studentką, bo kieruję się innymi priorytetami. Kiedy zacznę walczyć o pozycję na rynku pracy, wygram, bo nie będzie nikogo innego, tak zmotywowanego do działania jak ja.

… ale chcę pomóc mieć innym szanse na rozwój. Dziecko nie zawsze jest wynikiem chłodnej kalkulacji. A jeśli chcemy dbać o nasze dzieci, aby miały godną przyszłość, musimy zadbać o możliwość edukacji ich rodziców. 

Temat wzbudza wiele emocji, często negatywnych. Przykro się czyta, słucha, kiedy ludzie w moim wieku [24 lata], mówią, że to idiotyczny pomysł i argumentując to w następujący sposób: „dlaczego moja koleżanka z dzieckiem ma uzyskiwać pomoc, kiedy ja bezdzietna tej pomocy od uczelni nie mam, dlaczego mam być gorzej traktowana niż osoby posiadające dzieci?”. Pogodzenie macierzyństwa ze studiami jest wystarczające trudno, nie trzeba tego utrudniać mocniej. A dla tych, którzy do pomysłu podchodzą sceptycznie, proponuję myślenie w innych kategoriach: miejsca w żłobku byłyby również dla pracowników uczelni, powstałyby nowe miejsca pracy oraz możliwość odbycia praktyk dla studentów kierunków humanistycznych, których sytuacja na rynku pracy, nie należy do najlepszych.

Nie jestem politykiem. Nie będę rzucać w Was hasłami wyborczymi. Jestem mamą. Mamą studentką. Nikt inny tak jak ja, nie zrozumie potrzeby zorganizowania takiego miejsca.

P.S. Mam nadzieję, że moja wspaniała uczelnia też wpadnie na taki pomysł, a ja przerwę między zajęciami będę mogła spędzić z córką. 

P.S. 2 Nie oczekuję oklasków, pochwał, pomnika w centrum miasta. Mam po prostu nadzieję, że moja historia zmotywuje choć jedną osobę.