Spacer z gaciami

Był dość szary dzień. Nie lubię takich. Myśl, że jest to ostatni dzień wolnego, dodatkowo mnie demotywowała. Zwlekłam się z łóżka, wstawiłam wodę na kawę, zrobiłam śniadanie dla Małej i jeszcze z zamkniętymi oczami nasypałam kawę do kubka. Odłączyłam czajnik, który wysadza korki, nalałam wodę... na swoje ręce. Doprawdy, nie wiem jak to zrobiłam. Pamiętam tylko jak krzyknęłam:

-Oj tak, to będzie cholernie dobry dzień!

W takim dobrym nastroju poszłam ratować swoją rękę pod strumieniem zimnej wody. Spojrzałam w lustro i stwierdziłam, że dziś, po zaledwie kilku godzinach snu, przerywanych ząbkowaniem Pocieszki, nie powinnam ludzi obarczać swoim widokiem. Wróciłam do pokoju. Zezia miała zupełnie inne plany. Pełna radości biegała po pokoju z małym pomarańczowym plecaczkiem.

-No to co … - westchnęłam.-Idziemy na spacer, nie?

Specjalnie w ten sposób zakończyłam swoją wypowiedź. Liczyłam, że tego dnia mi odmówi. Miałam nadzieję, że uzna spacer za najgorszy pomysł na spędzenie dnia, ale...

-TA-AK, TA-AM.

Pewnie, gdyby drzwi od balkonu były otwarte, dla oszczędności czasu, wyszłaby nimi na kolorowy plac zabaw.

Cała akcja spacer trwała dość długo. Jak zwykle. Gotowa do wyjścia staję przy drzwiach i zwracam się z udawaną radością do Zezi:

-To co? Idziemy?

-NI-EE.

No pewnie, nie mogłoby być zbyt prosto. Oczekiwałam, że po godzinie przygotowań do spaceru, Pocieszka zmieni plany. Tym razem, nie miałam racji. Pulchne nóżki podążyły w kierunku małego, pomarańczowego plecaczka.

-TO.

-Bierzesz ten plecaczek?

-TA-AK.

Otworzyłam plecak.... i poczułam. Milion napływających wspomnień. To był mój plecak z dzieciństwa. Wymarzony. Odkładałam na niego każdy grosz. Miałam go ze sobą na wycieczce klasowej w 3. klasie, kiedy oblałam limonkową bluzkę sokiem z czarnej porzeczki. Miałam go ze sobą, kiedy tata w niedzielne popołudnie, pozwolił mi i bratu zapakować do koszyka tyle słodyczy, na ile tylko mamy ochotę. Miałam go na rodzinnych nadmorskich wojażach i wtedy, kiedy poznałam prowadzących telewizyjny program Hugo. Miałam go zawsze, kiedy na sercu robiło się ciepło, kiedy czułam się kochana. Kiedy byłam najlepszym człowiekiem na świecie. Dzieckiem. … wzięłyśmy plecak ze sobą.

-Będziemy w niego pakować nowe wspomnienia, jej wspomnienia. - pomyślałam.

Rozmarzona zapytałam Zuzy.

-Co chcesz schować do plecaczka?

-GA-CIE. - odpowiedziała.