Studia vs matka 1:0

Szybka historia. O matce, która chciała zostać pilną studentką. Za bardzo pilną. Albo za bardzo chciała?

Dnia pierwszego studiów magisterskich... 

Ustawiłam budzić na 6.45. Plan doskonały: wstaję, wychodzę z psem (ałtfit: pidżama, kapcie, płaszcz), wracam, włączam nastawiony i zasypany ekspres, mycie, malowanko i bieganko na autobus. Zawsze jestem spóźniona. Zawsze. Byłam pełna wiary, że tym razem, z nowymi pokładami chęci do studiowania (hehehe) uda mi się osiągnąć cel i zdarzyć na zajęcia na 8.00.

Nawet w nocy się stresowałam. Bałam się, że budzik nie zadzwoni, ekspres nie zadziała, pies zje na kolacje moją wywieszoną sukienkę... Wszystko się udało. Rześka jak nigdy: wstaję i działam według planu. Nawet muzykę sobie włączyłam. Taki poranek jak z amerykańskiego filmu. Zdziwiło mnie tylko, że za oknem jakoś tak.. ciemno. Sorry, taki mamy klimat. 

Wyszłam, ostatni punkt listy: zakup biletu. Sklep otwarty od 6.00 ... zamknięty.

-Oho! Zaspały do pracy, ja nie zaspałam! One zaspały! Oklaski, gromkie brawa...  – pomyślałam. 

Nagle coś mi zaczęło nie zgadzać. Oglądałam ostatnio dużo House’a, więc szybko zaczęłam kojarzyć fakty. Ciemno, sklep zamknięty, na osiedlu dwie osoby i pies, nawet Tomek, czyli lokalny menelik śpi... 

-Przepraszam, która jest godzina? – zapytałam.

-5:55. 

Wróciłam. 

Położyłam się spać. 

Zaspałam.