Zwycięzca

Przyszło jej walczyć. 

Nam...

Po raz kolejny.

Skłamałabym mówiąc, że nie straciłam nadziei. Skłamałabym mówiąc, że i tym razem wierzyłam, że tę walkę wygrywa. 

Piszę to w momencie, gdy walka trwa. Gdy ból w mostku ściska tak mocno, że nie mogę oddychać. Gdy trzęsące ręce wylewają na kolana gorącą herbatę. Gdy spływający po policzkach tusz, brudzi białą bluzkę. Gdy zapaliła się w głowie lampka, gdy pojawiła się myśl, że my, że ja i ona, że obiecałam, że na zawsze razem, że nigdy się nie poddamy. 

Wiem, że wygra.

Choć ciężko wierzyć w cud, widząc swoje Maleństwo skrajnie wymęczone, żywione od kilku dni tylko kroplówkami. Ciężko wierzyć w cud, gdy chcesz, by chociaż lekarz powiedział „będzie dobrze”. Gdy słyszysz po raz kolejny „nie wiemy co jej jest.” Gdy sam ordynator zajmuje się dzieckiem, niewątpliwie zaniedbanym przez innego lekarza... 

Przypomniałam sobie, że nie wierzyłam w cuda. Nie wierzyłam w cuda, dopóki nie przytrafił się mi. Spotka mnie on jeszcze nie raz.

Edit 21.03.2014: Wiedziałam. Wygrywamy!