Sprzątanie - niekończąca się opowieść.

Mają przyjść goście. Umawiamy się.

-Będziemy między 16/17. 

-Shit, cholera. Nie można konkretniej? – myślę, a mówię: - Tak, pasuje. 

W końcu jestem kobietą. Nie będę mówić co myślę. 

Lubię jak goście mówią „Będziemy o 15:12.” . Wtedy o 15.08 kładę małą na łóżko i daję jej zabawkę, bądź książeczkę, która ją zajmie całą minutę. W te całe 60 sekund upycham wszystkie zabawki do super koszy, rzeczy do szafy, udaję, że w 20 sekund można pozamiatać podłogę. Kolejne 3 minuty oszukuję Zuzię, że właśnie w tym momencie chcę się bardzo do niej poprzytulać (w sumie każdy moment jest dobry na nasze truskawkowe/malinowe pierdy). Wybija 15.12, dzwonek do drzwi, w locie pudruję nos, wiążę koka, rozpinam jeden guzik w koszulce, żeby wyglądać chociaż odrobinę powabnie i otwieram. 

Taki scenariusz lubię. Opracowany mam do perfekcji. A między 16/17? 

Godzina 15.45 zaczynam sprzątam. Najpierw podłoga. Klnę pod nosem, zastanawiając się, kto jej do cholery tyle zabawek nakupował. Raz ciach. Czysto! Zuza chwyta chrupki, rozrzuca wszystkie po podłodze, a Mazak łapie i zajada. Dobra. Wrócę tu za chwilę. Oni niech się bawią, a ja powieszę pranie w pokoju obok. Otwieram pralkę, pusta. Świeże pranie na brudnej podłodze. No okej, wrzucam jeszcze raz. 60 stopni, ekologiczne, a niech będzie, że coś robię dla planety, start i biegnę dalej. Łazienka. Podłoga mokra, bo przy praniu ręcznym Zuzia wywróciła miskę, pozmywam. Pozmywana. Super, błyszczy i pachnie chemią kwiatową. Świetnie mamuśka. No to kuchnia. Pełen zlew naczyń napawa mnie optymizmem. Pozmywam, postoję, popatrzę na dzieciaki. Przynajmniej niczego nie nabałaganią. Myję, jedno ciągnie za bluzkę, drugie gryzie za nogawkę. „Już Maluchu, już, już, mama tylko pozmywa”. No okej, mama zmywa, trzeba się zająć sobą. To wzięli sobie miskę z karmą i jedzą wspólnie. Słyszę tylko chrup chrup chrup. Zabieram. Nie żałuję ani jednemu, ani drugiemu... ale. No, u mnie w domu Zuzia karmy dla psów nie je. Taki zwyczaj. Głupi, nie? Wracam do mycia naczyń i cieszę się, że powoli widać dno. Bomba! Wycieram blaty, podłoga wygląda ok. Nie myję. No i bęc. Zuza wylewa wodę z miseczki dla psa na podlogę. Ok., to umyję. Myję i idę na korytarz. Czysta łazienka, kuchnia, korytarz pozamiatany, podłoga umyta, wracam do pokoju. Nie ma dzieciaków, gdzie są dzieciaki? Patrzę do kuchni, a tu puszka z mlekiem. Otwarta już. A właściwie puszka po mleku. Drogę mleczną sobie dzieci ułożyły z tego białego prochu. Siadam i płaczę. Dzwoni dzwonek... 

Ciuchy wiecie skąd. Kradzione.