Rurki z kremem

Idziemy po rurki z kremem. Nic tak nie działa na rozterki i małe smutki jak rurki z kremem. Między krzykiem a lizakiem z funkcją pocieszenia, myślałam jak bardzo chciałabym, żeby zamilkła, na sekundę. Że też te dzieciaki zawsze płaczą w nieodpowiednim momencie...

17.50. Promienie zachodzącego słońca na moich włosach, rurki z kremem i śmiech. Idealnie, myślałam. Zatrzymam czas, zapamiętam zapach koniczyny i ten strach, kiedy widzę Zuzę pędzącą pod koła roweru. Nie boi się, niczego się nie boi. (No, może trochę mężczyzn, ale ograniczone zaufanie wobec płci brzydkiej ma zdecydowanie swoje plusy. ) Nie wiem skąd w niej tyle odwagi. Po matce? Nie sądzę. Ja się boję wszystkieo, własna wyobraźnia mnie przeraża. Cała buzia brudna od kremu i uśmiech od ucha do ucha, najpiękniejszy.

Komary. Uciekamy. Kąpiel i spanie. Ona znowu płacze. Może ciszej, chwilę, ciszej. Zmęczona jestem, migrena, chyba, albo po prostu nocna wrażliwość na wysokie dźwięki. Daj mi rękę, może przeczytamy bajkę? Dziś tylko jedna. Jedna i spanie.

Nie śpi do 24.00. Dramat. Smutki, nieodebrane połączenia i przekonanie, że gorzej być nie może.

Duży pokój, puste ściany. Bałagan, jak po wojnie. Przygaszone światło, zasłonięte okna. Świat nas zostawił same na chwilę. Oczy pełne smutku, prosiła o pomoc, tak bardzo chciała zasnąć. Peppę chce oglądać. Szalona. Środek nocy. Spojrzałam na zegarek: 23:13. Bawić się zamiast spać?

Oczy. Zawsze zaczyna się od oczu. Białe białka i sztywne ciało. Gęsia skórka, kołatanie serca, głęboki wdech, Justyna, dasz radę, siła, znajdź siłę, spokój, tylko trochę. Leki leżały tam gdzie zawsze, a mimo to, odnalezienie ich, było jak zwykle trudniejsze od przejścia 5 labiryntów. W głowie szum, bezwładne ruchy, bezmyślne czyny, plączące ręce. Jest.

Na łóżku drgające ciało. Rączka, paluszek, stópka, nóżka. Nie krzyczałam. Nie szukałam nawet pomocy. Zamarłam. Niby miałam dosyć. Niby byłam zmęczona i znużona... 

Trzymam jej bezwładne ciało na rękach... Chcę, żebyś płakała mała, mówię, że chcę. Zuza proszę, ubrudź mnie lodem na dworze, przemocz pieluchę w centrum handlowym, obsmarkaj mi czarna bluzkę, mówię, to są podobno uroki Macierzyństwa. Nie będę zła. Chcę być zła, chcę się trochę zezłościć! Łzy dalej płyną, mówię, że jak się zaraz obudzi, to mogę nawet całą noc, że możemy się bawić klockami i Peppe oglądać. Mówię, Mała, pamiętasz zapach koniczyny? Pamiętasz smak rurki z kremem? Pamiętasz promyki zachodzącego słońca na moich włosach? Drżącym głosem, ze łzami w oczach, zaczynam śpiewać „Piosenkę Księżycową”, tulę policzek i oszukuję nucąc „Śpisz, pięknie tak, po kątach cisza gra...” … Nie śpi. Nie ma jej. Chwilę. Po raz 20. sprawdza, czy dalej w nią wierzę. Wierzę, zawsze, muszę, chcę. 

… chwyta moją rękę, mówi „mamo”. Patrzę na zegarek jest 23:16. Chyba ktoś tu ma ochotę na rurkę z kremem i Peppę. 

Cała buzia brudna od kremu, uśmiech od ucha do ucha. Nic się nie zmieniło. Po prostu świat się na chwilę zatrzymał. 

Tulę, zaczynam znowu liczyć wszystkie znamiona. Już zapomniałam o tym guzie, którego nabiła wczoraj. Nawlekam na palce blond loczki i wącham jej włosy. Pachnie wiosną, miłością i szczęściem. Mówię jej, że jest bezpieczna, że to już nigdy nie wróci, spadek formy, na chwilę. Kłamię...

Nie mów, że wiesz, co czuję. Nie chcę, żebyś wiedział. 

Kochaj. Kupuj rurki z kremem. Możesz.