Nie nazywaj córki Zuzanna

Nad niczym nigdy się tak długo nie zastanawiałam jak nad imieniem dla dziecka. Od zawsze miała być Marysia. Niestety, mając lat 8, pewnie nie przypuszczałam, że do posiadania dziecka potrzebny jest mi osobnik płci męskiej, który (niestety) również będzie miał prawo decyzyjne w kwestii imienia. Marysia odpadła. Została skreślona. Bez powodu. Naradom (i kłótniom) nie było końca. Cały swój wolny czas poświęciłam na szukanie odpowiedniego imienia. Do dziś zadaję sobie pytanie: gdzie popełniłam błąd. 

Z moich niepotwierdzonych i nieudowodnionych badań wynika, że najczęściej do psychiatry chodzą rodzice, których przynajmniej jedna córka ma na imię Zuzanna. Niestety, z tego co wiem, jeszcze nikogo nie udało się wyleczyć, a na cześć mojej córki, choroba ta została nazwana „syndromem rodzica Zuzy”.

Syndrom rodzica Zuzy cechują następujące objawy:

-przewlekłe migreny i głosy w głowie (mamo! Juś! Tejaź!);

-ból brzucha spowodowany nieodpowiednią dietą;

-rozdrażnienie,

-problem z pamięcią krótkotrwałą – pacjenci twierdzą, że znajdują swoje rzeczy w innych miejscach, niż je zostawili,

-senność,

-chroniczne zmęczenie.

Mimo wielu godzin terapii, nie widać rezultatów. Rodzice wciąż zamiast cukierków podjadają validol, zapijając hektolitrami kawy. To częściowo maskuje objawy, ale nie przynosi długotrwałej ulgi. Mimo wszystko, żaden z rodziców nie przerwał terapii. Przychodzą na spotkania i proszą o ciszę. Swoją prośbę argumentują chęcią odpoczynku.

Chorobie często towarzyszy też zespół ziemniaka: