Czy "samotna matka" ma prawo być szczęśliwa?

... kto ma prawo decydować o Twoim szczęsciu? 

Co ta matka sobie za wycieczki urządza!

Od jakiegoś czasu, raz po raz, co mniej mądre osoby, najczęściej te, które mnie nie znają, ale z pewnością lepiej ode mnie napisałyby moją biografię, wygłaszają mowy na temat mojego rzekomego zaniedbywania relacji matka – córka na rzecz kontaktów towarzyskich. I wszystko super, przyjmuję z pokorą i nawet chętnie bym się poprawiła, gdyby nie to, że nie mam sobie nic do zarzucenia.

Najgorsze to jest to, że moja córka jest chora na epilepsję i teoretycznie (bo w praktyce takie słowa u nas w domu nie padają :)) jest dzieckiem niepełnosprawnym. Ja, zdaniem społeczeństwa, między rehabilitacją, psychologami, lekarzami i strachem, który nierzadko towarzyszy naszej codzienności, powinnam siedzieć i płakać nad naszym losem. A ja sobie wycieczki urządzam. Szalona. 

Całość brzmi jak część zgłoszenia do opieki społecznej, która najprawdopodobniej byłaby zawiedziona, gdyby na miejscu rzekomego zdarzenia, spotkałaby Zuzię – szczęśliwe dziecko – najedzoną, czystą, schludnie ubraną. Dobra. Co do jednego mam wątpliwość – co do jej czystości. Nie siedzimy w domu z założonymi rączkami na kolankach, więc zdarza się, że tam się chlapnie farbą, zmieni dizajn bluzki nową aplikacją wykonaną pisakiem, a ja jak poparzona, nie zmieniam jej ( o zgrozo!) co 5 minut koszulki.

Wielkie bum

Gdybym miała określić datę startu wielkiego bum, to pewnie byłby to moment, kiedy w końcu (finally, nareszcie i na dodatek nieoczekiwanie) poczułam się zajebiście szczęśliwą kobietą. Spełnioną matką jestem od niespełna 3 lat, ale kobietą, taką wiesz, szczęśliwą, skaczącą i cieszącą się nawet z nowej pary skarper w świnki, nie byłam dawno.  Jezusicku, jaki czar, jaki kop, jaki napęd i moc. Życie mi się tak ponieukładało, że ścieżki moje i taty Zuzy, gdzieś się rozeszły, już na początku tej drogi, która miała być wspólną. Mamy jeden wspólny przystanek zwany ‘Zuzą’ i nieustannie, oboje, robiąc wszystko co w naszej mocy, staramy się ją wychować na dobrego i szczęśliwego człowieka.

Szczęśliwa kobieta

A żeby Zuzia była szczęśliwa… to ja też muszę. I serio, próbowałam sobie wmówić, jak miliony samotnych kobiet (nie tylko matek), że facet nie jest mi do niczego potrzebny. Sama przecież potrafię wymienić żarówkę, kopnąć pralkę jak nie działa i przepchać rurę w łazience. SAMA. I mimo że czasami mam wrażenie, że samej jest łatwiej, to wcale nie jest lepiej. Świadomość, że jest ktoś, na kim zawsze możesz polegać, kto nigdy nie pozwoli Cię skrzywdzić (i to wcale nie ze względu na wpis w dowodzie, więzy krwi czy inne biolobajery), jest bezcenna. I kiedy tak setki nocy zasypiasz w małych ramionach, to dopiero moment, w którym obejmują się te silne, męskie sprawia, że odpływasz. Serce szybciej bije, żołądek ucieka wysoko i nawet słońce świeci jakoś mocniej. Żyje się lepiej i szuplej - bo często ścisnięty brzuchol, odmawia współpracy przy pryzjmowania posiłków. Nasycasz się szczęściem i wspólnymi chwilami. 

Trochę dalej niż na wyciągnięcie ręki

No, ale żeby nie było nazbyt kolorowo (bo mój prywatny mężczyzna jest najlepszym facetem w całej galaktyce, a najlepsze w nim jest to, że nie musiałam go szukać, sam mnie znalazł :) ), to mieszka on trochę dalej niż w Radomiu i harmonogram naszych spotkań, dość mocno  się różni od napiętego grafiku spotkań przeciętnej ‘pary’. Dlatego pewnie, po czasie intensywnie spędzonym z moją córką, nie mam (niestety :() wyrzutów sumienia, że skazuje ją na weekend z jej tatą, którego bezgranicznie (z wzajemnością) kocha. Nawet się nie zastanawiam czy jej dobrze, czy czegoś jej nie brakuje, czy jest bezpieczna. Znam odpowiedź na te wszystkie pytania : tak.  Bywa i tak, że wyjeżdżam na dłużej, organizując cały ten czas z naprawdę sporym wyprzedzeniem. I to nie jest łatwe. Cholernie ciężko jest ścisnąć obowiązki całego miesiąca w 3 tygodnie. Motywacja jest ogromna, cel jasny : szczęście całej trójki, w bonusie mamy szczęśliwego tatę Zuzi, który zawsze cieszy się na gratisowy czas z córą. Ba, kiedy tylko napomknę o jakichkolwiek wątpliwościach słyszę ‘jedź, należy ci się’. I ma rację. A pomyśleć, że z tego ‘należy mi się’, z tego czasu tylko dla siebie, wyjazdu na dwa dni za miasto, relaksu, rezygnowałam przez 2.5 roku!

Dlaczego miałabym czuć niepokój?

Czy Ty, droga matko albo Ty drogi ojcu, zadajesz sobie te setki pytań, kiedy zostawiasz dziecko z mężem /żoną, wychodząc do przyjaciółki lub z kumplem na piwo? Czujesz, że choć w 1% unieszczęśliwiasz swoją latorośl? A może zdajesz sobie sprawę, że zasługujesz na chwilę relaksu? Zasługujesz! Każda z nas zasługuje. Ja też.   

I może powinnam się przejmować tą całą paplaniną, ale nie mam czasu, wybaczcie – zajmuje się byciem szczęśliwą.

P.S. A gdyby tak ludzie, przestali się interesować życiem innych?