Mama jakiej nie znacie, cz. I - Straszne rzeczy

Zainspirowana setkami wpisów z cyklu 'fakty o mnie' , usiadłam i zaczęłam pisać. W głowie grała mi piosenka „Jej portret” Bogusława Meca.

„Naprawdę jaka jesteś nie wie nikt 

Bo tego nie wiesz nawet sama Ty”

Pisząc zorientowałam się, że bardzo łatwo uda mi się podzielić te 'tajemnicze fakty' na kategorie. Pierwszą z nich przedstawiam Wam dzisiaj, nazwałam ją „Straszne rzeczy” (choć, z pewnością, większość z nich, przyprawi Was prędzej o napad śmiechu niżeli paniki...). Jest to pierwszy post z cyklu „Mama jakiej nie znacie”.

Mam nadzieję, że po tym poście, ludzie nie zaczną mnie wytykać na mieście palcami, mówiąc „Patrz, to ta, która się boi...” no właśnie – czego?

Dentysty

Miałam jakieś 6lat, 120 cm wzrostu (w kitce 130). Poszłam na 'rutynową kontrolę' do dentysty. Musiałam już wcześniej dość mocno pokazywać swój temperament w placówkach medycznych, bo do dentysty poszłam … z tatą. Zwykle ten przykry obowiązek padał na mamę. Po tym wydarzeniu, zaczęli grać w kamień/papier/nożyce, żeby wyznaczyć skazańca. Do rzeczy... Dzień jak dzień, gabinet w moim przyszłym liceum i dentystka terrorystka. Rodzice wmawiali mi, że to jedna z najbardziej delikatnych kobiet w tym fachu. Przez chwilę nawet uwierzyłam. Usiadłam na fotelu, posłuchałam jakiegoś słodkiego biadolenia o otwieraniu buźki i kłamstw o bólu (umówmy się, nawet przegląd u dentysty boli). Otworzyłam buzię, wpadłam na dość niebanalny sposób ucieczki z rąk czarownicy, mianowicie: niczego nieświadoma czarownica, włożyła swoje chude palce ubrane w lateks, do mojej buzi. Pomachała lusterkiem i wypowiedziała zaklęcie, które zawsze wzbudza we mnie atak paniki: „mamy dziurkę”. Nadszedł czas przystąpić do działania. Szybko zacisnęłam zęby, ugryzłam panieneczkę w palec i (żeby mieć pewność, że ucieknie) kopnęłam ją … dość mocno. Pani odmówiła dalszego leczenia. Tata przepraszał. Niebardzo zrozumiałam jego zachowanie – przecież gdyby czarownica nie zaplanowała zamachu na moje ząbki, nic złego by się nie stało. Tej tragedii można było uniknąć.

Fryzjera

Był jeden, któremu udało się nie zrobić ze mnie (większego) pudla (niż jestem). A jeśli każdego dnia słyszysz „śliczne masz włosy” (dodaje jeszcze „rude... ale też fajne”), to dość mocno zależy Ci, żeby nikt Cię nie skrzywdził swoim brakiem umiejętności. Podczas ostatniej wizyty u fryzjera zamknęłam oczy i poprosiłam o szklankę wody, ale i tak ból był nie do zniesienia.

Chomików

.. i całej reszty gryzoni. W dzieciństwie, niby niewinny chomik, ustalił sobie za cel, pozbawienie mnie wskazującego palca. Był blisko, na szczęście mój refleks i odwaga, pomogły mi się wyrwać z łapek oprawcy. Od tej pory, nie jestem w stanie przebywać w jednym pomieszczeniu z jakimkolwiek gryzoniem. I nie, klatka to nie jest inne pomieszczenie.

Blisko lecącego samolotu

Nie boję się latać samolotem. Nazwałabym to uczucie nawet przyjemnym. Boje się dźwięku nadlatującego samolotu. W gimnazjum chciałam schować się pod ławkę, kiedy widziałam za oknem bardzo szybko lecący samolot. Jestem pewna, że to był zamach, ale terrorysta widzący setki niewinnych dzieciaków, zrezygnował z tego pomysłu i szybko wzbił się w powietrze. A może to moje błagalne spojrzenie odwiodło go od tego pomysłu?

Ciemności

Nie wrócę sama do domu po zmroku. Na ratunek zawsze przychodzi taksówka lub tajne sposoby, które pomagają mi poczuć się bezpieczniej: rozmowa przez telefon, antyperspirant / perfum w ręce (żeby prysnąć napastnikowi w twarz). Nie wiem, kto będzie wyganiał zgromadzone pod łóżkiem Zuzi potwory, ale na pewno nie ja.

A Ty? Czego się boisz?